Üzüntü ve hayal kırıklığı
Lejyoner ağırlıklı bir Milli Takım’dan doğrusu çok daha iyi bir performans bekliyordum. Ancak Avrupa’da bizden farklı şöyle bir durum var. Orada yedek oyuncular forma için savaştığından, as oyuncu sakatlandığında, yerine hemen hazır hale gelir. Burada yurtdışında oynayan futbolcularımızda, “Milli takımda sakatlanırsam formayı kulüpte kaptırırım” düşüncesinin hâkim olduğu inancındayım. O yüzden iki karşılaşmamızda da “Bitse de gitsek” havası vardı. Dolayısıyla çok ümitli olduğum bir turnuvada milliler adına hiç beklenmedik bir tablo ortaya çıktı. Bir hastalığımız da duran toplar. Ön direğe kesiyoruz rakip uzaklaştırıyor. Ne kanat akını yapabiliyor ne de topu ceza sahası içindeki oyuncuyla buluşturabiliyoruz. Yıllardır şu hastalığa çare bulamıyoruz ve bu yüzden de Avrupalı rakiplerimiz karşısında üstünlük sağlayamıyoruz. Avrupa’da olsak da onlar gibi oynayamıyoruz.
Milli Takım’da teknik direktörün ağırlığı önemlidir. Ancak hem İtalya hem de Galler karşılaşması gösterdi ki oyuncular, Şenol Güneş’i pek önemsemiyor. Bu, hem Güneş hem de kamuoyu anlamında masaya yatırılması gereken bir konudur. Kısacası bu turnuva böyle olmamalıydı. Bizim açımızdan gerçekten çok yazık oldu.
